Rozdział 1

Tak właśnie.

- Rusz dupę! - Basia obejrzała się do tyłu. Jakiś cham mierzył ją nieprzyjaznym wzrokiem. Zamrugała nerwowo. Stała sobie spokojnie na środku szkolnego korytarza, ściskając w rękach parę zeszytów, jak gdyby miały zamiar jej się wyrwać. Motłochowi, który stał za plugawym prymitywem w dresie, brakowało tylko grabi i pochodni. Możliwe było, że to ona sama tak rozjuszyła ten dziki, postgimbusowy tłum, tamując ruch na korytarzu. No, chyba że to naruszona struktura jej perfekcyjnej fryzury tak mocno rzuca się w oczy i powoduje niesmak wśród plebsu. Basia nie była pewna, więc patrząc z pogardą na vulgus, poprawiła fryzurę i podeszła pod drzwi sali, w której miała mieć teraz lekcje.

Mimo pewnego kroku i znudzonego wyrazu twarzy, była wyraźnie poruszona. Musiały to zauważyć Ada i Magda, które bez skrępowania, z głupawymi uśmiechami, gapiły się na nią.

- Hej Basiu...

- Tak. Hej Basiu...- klony z trudnością panowały nad chichotem - Wiesz, ostatnio pożyczyłyśmy długopis takiemu jednemu... Zdaje się, że był ubrany na czarno i miał długie włosy... Może kojarzysz?

Basia oblała się rumieńcem. Czyżby to było tak oczywiste, że nawet te dwie idiotki zauważyły, że zwróciła na Niego uwagę? Przeklęła w duchu. Mogła postać na środku korytarza chwilę dłużej, żeby zmylić trop. Cóż można teraz poradzić... Musi się przyznać tym kretynkom. W innym wypadku nie dadzą jej spokoju...

- Tak, zdaje się przechodził przed chwilką. Wygląda na całkiem fajnego...- znów chichot.

- Och... To takie romantyczne...

- Tak, romantyczne... Prawie jak Romeo i Julia...

- Tak, miłość mimo podziałów i przeciwieństw...

- Co?! Powiedziałam, że wygląda na sympatycznego, a nie że go kocham!

Klony, uśmiechając się, spojrzały na siebie. Basia poczuła, że robi się jeszcze bardziej czerwona.

- Dobrze, dobrze... My wiemy, o co chodzi...

- Tak... Wiemy... Znasz chociaż jego imię?

Basia poddała się. To był dopiero pierwszy tydzień w nowej szkole. Przyszła do tego liceum, nie znając tu nikogo. Jeszcze nie pamiętała imion ludzi z jej klasy, nie mówiąc o zaprzyjaźnieniu się z kimś. To był dla niej istotny problem, bowiem, jak na każdą, normalną nastoletnią dziewczynę przystało, musiała się zwierzać komuś z takich rzeczy, jak np. miłosne dylematy. Czuła głód, potrzebę plotkowania i podzielenia się z kimś swoimi uczuciami, do tajemniczego, długowłosego chłopaka.

Spojrzała jeszcze raz na Adę i Magdę. Wspólny iloraz inteligencji tego dziwnego, podwójnego tworu można byłoby porównać z poziomem intelektualnym wyjątkowo szczwanej rozwielitki. No ale cóż... Nie każdy może być tak ogarniętym człowiekiem jak ona sama. Los chciał, by to one zauważyły, że interesuje się Nim, więc niech będzie, że pozwoli im przyłączyć się do niej i wspólnie stworzyć paczkę.

- No dobra, podoba mi się. Może nawet to miłość...Nie wiem nic o nim, ale mam nadzieję, że z powodu naszego bliskiego koleżeństwa, podzielicie się ze mną, tym co o Nim wiecie.

Od razu poczuła, że jej ulżyło. Klony też wydawały się zadowolone, ponieważ, uśmiechając się szeroko, stanęły po obu jej stronach i zaczęły mówić, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu.

- Coś tam wiemy...

- Tak. Wiemy... Ma na imię Natasz...

- Tak, Natasz... Jest świetny z chemii...

- Tak, świetny... I zadaje się tylko z metalami...

- Tak, z metalami...

Basia była zmieszana i zdezorientowana. Na poły dlatego, że co chwilę musiała obracać głowę w stronę klona, który właśnie przemawiał, aby móc usłyszeć co mówi. Lecz głównie z powodu zdobytych informacji.

Natasz... Piękne imię... I jak dobrze się komponuje z jej własnym... Basia i Natasz...

Czuła kłucie w sercu i mrowienie na całym ciele. Liczył się tylko On... Jego długie, połyskujące włosy, smukłe ciało, którego kształty, jawiły się spod t-shirtu z dziwną gwiazdką i spodni z łańcuchami u boków, które dzwoniły dźwięcznie przy każdym jego ruchu, wygrywając melodię, w rytm której biło jej serce. Natasz... Ciemny anioł, którego każdy ruch w jej kierunku, jest zwiastowany przez ciche ,,Alleluja!’’, rozbrzmiewające w jej głowie i rozlewające przejmujące ciepło po całym jej ciele. Czy to miłość, czy opętanie? Nie dbała o to, czy dziwne reakcje jej ciała, na myśl o Nim, mogą być objawami władzy szatana... To nic nie zmieniało. Czuła, że musi się z Nim zapoznać.

- Wiecie coś jeszcze? Na przykład, gdzie spędza czas wolny, co lubi? Muszę mieć jakiś punkt zaczepienia, jeśli mam się z Nim zapoznać...

- Nie, jeszcze nie wiemy...

- Ale się dowiemy...

- Na razie musi ci starczyć to, że jest metalem...

- Tak... Bo nawet, jeśli dowiemy się czegoś więcej, to i tak tego nie przeskoczysz...

- Tak... Bo zadaje się tylko z metalami...

- A ty nie wyglądasz na metala...

- Tak... Nie wyglądasz...

Miały rację. Nie nosiła się jak metal. Miała umyte włosy o odcieniu diamentowego-super-jasnego-blondu, ułożone w absolutnie najmodniejszą fryzurę sezonu. Jej styl ubierania łączył wielkomiejski szyk, umiejętność uwydatnianie jej ponętnych kształtów oraz wykorzystanie ulubionych kolorów, tj. odcieni różu, bieli i fioletu. W czarnym nie było jej do twarzy... Poza tym, czerń nie podkreśla tak dobrze jej ciemnobrązowej opalenizny i perfekcyjnego makijażu.

Co ma zrobić? Serce nie sługa...

- Chyba będę musiała zmienić troszkę swój image... I wy mi w tym pomożecie...

***

Idealne miejsce pracy. Idealne warunki, idealne zajęcie, idealne towarzystwo. Tak, jawiąca się na horyzoncie Castorama zdecydowanie była spełnieniem marzeń dla połowy absolwentów klasy mat-fiz znajdującego się w pobliżu Liceum imienia Archimedesa w Zadupiu Dolnośląskim, a, co za tym idzie, także dla Lucjana i Dariusza, którzy właśnie zmierzali w jej stronę na rozmowę kwalifikacyjną. Rzecz jasna nie byli jedyni, ale spora część istot ludzkich, nie posiadających glanów, została pozbawiona szans już przy wejściu. Nie zwracając na nich uwagi, Lucjan i Dariusz weszli do środka i znaleźli się na wypełnionym ludźmi korytarzu. Lucjan zmierzył konkurencję niechętnym spojrzeniem. Wielu z nich zapewne rozbiło tu obóz kilka dni wcześniej, żeby nie zostać stratowanym w tak ważnym dniu. Dwóch nerdów, którzy prawdopodobnie pierwszy raz od przynajmniej trzech miesięcy wyszli z domu, ćwiczyło kombosy, wykonując ruchy, mające symulować atak. Wyglądało to równie imponująco co zajebanie komara kapciem. Trzech innych krążyło po wyznaczonych kredą torach, pilnując, aby przypadkiem nie nadepnąć na białą linię, przy której klęczał jakiś ćpun. Jeden osobnik wyróżniał się z tłumu – miał dredy, kiwał się w przód i w tył i nucił „Dreadlock Holiday” z dziwnym uśmiechem. Pozostałą, zdecydowanie najbardziej liczną populację w tym ekosystemie stanowiły porozmieszczane nieregularnie metale, często wyposażone w jabola, kawałek blachy czy kota, który mógł być zarówno ich najlepszym przyjacielem, jak i drugim śniadaniem. Cóż, teraz pozostawało tylko czekać na swoją kolej.

- Mnie na pewno zatrudnią – oznajmił nagle głośno jakiś nerd. – Szef jest ciotecznym bratem siostry dziewczyny mojego brata i…

Dokończenie wypowiedzi uniemożliwił mu niespodziewany bliski kontakt z czyimś glanem. Lucjan przyglądał się temu obojętnie, kiwając głową w rytm wyimaginowanego riffu. W końcu przyszła jego kolej. Dariusz jebnął go w ramię, okazując w ten sposób wsparcie.

- Chuj ci w pięty dla zachęty – rzucił.

Mogłoby to podziałać pokrzepiająco, gdyby tylko Lucjan czuł się choć trochę zestresowany. Tak jednak nie było. Mimo że była to prawdopodobnie jedna z najważniejszych chwil jego życia, Lucek miał raczej wyjebane. W końcu musiał być twardy. Pewnym krokiem przekroczył próg.

- No tak, kolejny – mruknął siedzący za biurkiem mięśniak, przypuszczalnie szef. – Dobra, to dlaczego chcesz tu pracować?

- Lubię metal – odpowiedział Lucjan, wzruszając przy tym ramionami, żeby pokazać, jak bardzo głupie wydawało mu się to pytanie. Czyż to nie było oczywiste?

- Spoko. Masz jakieś kwalifikacje?

- A nie widać?

- A głupie hobby? – mięśniak najwyraźniej uznał jego odpowiedź za satysfakcjonującą. – Na przykład zbierasz gwoździe albo budujesz golema w piwnicy?

- Nie, raczej nie.

- Zajebiście. Masz tę posadę – szef podsunął mu pod nos jakąś kartkę. – Nagryzmol gdzieś podpis. Może być parafka.

Lucjan uznał, że poszło całkiem nieźle. Wrodzona charyzma z pewnością odegrała tu istotną rolę. W każdym razie miał pracę. Po upływie kolejnych pięciu minut okazało się, że Dariusz również.

Do domu wracali niczym bohaterowie, zostawiając za sobą skąpaną w blasku zachodzącego słońca Castoramę. Nagle w tle coś wybuchło, dodając tej scenie epickości. Odwrócili się, podziwiając dzieło zniszczenia z pozorną obojętnością, ale na twarzy Dariusza na krótką chwilę zagościły emocje.

- Ja pierdolę, to moja chata – oznajmił.